Selamlar müzikseverler…
Müzik dinlemek, kitap okumak, film izlemek bunlar sürekli
bahsedildiği üzere hem çoğu insanın hobisi hem de keyif veren aktivitelerdir.
Şimdiye kadar kimseden, “ayyy müzik dinlemek mi, iğrenönççç!” gibi bir serzeniş
duymadım, e tabi sizi bilemem. Yolculukta, sporda, hatta uyurken bile
birçoğumuzun kulaklığı kulağındadır.
Herkesin bir müzik kulağı, müzik zevki, etkilendiği tarz,
sevdiği sanatçılar var. Hatta müzik, evrenler arasında köprü kuruyor ve kültürler
arası ezgiler cirit atıyor ortalıkta. Buraya kadar her şey normal değil mi?
Aksini iddia edecek olan varsa beri gelsin valla J
Hayır varsa da binde birdir o oran eminim.
Velhasıl kelam gelelim asıl konuya; Müzik Ruhun Gıdası
mıdır?
Eğer müzik gerçekten ruhun gıdasıysa neden bazı şarkılarda
acı çekiyoruz beee? Ağlıyoruz hüngür hüngür? Böğrümüze vura vura zılgıt
çekiyoruz? Neden? Ruha gıda olan bir şey acı verir mi? Haa durum yanlış
anlaşılmasın, eğlencede tavana vurduran şarkılar var tabii ki. Duyunca durduğumuz
yerde duramadığımız, bizi mutlu eden parçalar
var tamam buna lafım yok.
Ama soruyorum sizlere, sizin başınıza gelmedi mi; otobüste
giderken hava da yağmurluysa cama çıp çıp yağmur damlaları vurduğu esnada,
Sezen’den “Gidiyorum kokun hala üzerimde” çalarken ağlamadınız mı? O otobüs
tıngır mıngır trafikte ilerlerken, kalabalık insan güruhu size bakarken
gözünüzden yaş gelmedi mi? İçten içe o şarkıya eşlik edip efkarlanmadınız mı?
Aklınızda, beyninizde, ruhunuzda, tüm benliğinizde birini düşünmediniz mi?
Cevaplarınızı duyuyor gibiyim, hep bir ağızdan; “EVEEEETTTT!”
Peki yararlı, gıdalı şeyler neden acı versin yahu? Hayır
yani neden böyle içimizi sızım sızım sızlatsın? Yetmezmiş gibi bir de üstüne
ağlatsın? Taamaammm müzik dinlemeye asla bir lafım yok. Ki ben de dünya
ezgilerinden nasibini alan biriyim. Severek takip ettiğim, dinlediğim
sanatçılar var Allah için. Ama bu ağlamadığım, etkilenmediğim anlamına gelmiyor
tabii ki de J
tarzlar arası fark var elbet. Depeche Mode’dan “Personal Jesus” dinlerken
ağlanmıyor tabi, ama genel itibariyle duygusal buhran içindeysek kimse kusura
bakmasın ama o acı şarkılar tuz basıyor yaraya.
Acı çekmeye meraklı değilsek
biz biz olalım, psikopatik haller içindeyken dramatik şarkılardan ziyade
“Parti parti partizane” kıvamında şarkılar dinleyelim. Bir de böyle deneyelim
bakalım ne olacak…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder